3.1 RAPPORTO CON I SUOI GENITORI: CANDIDA ZENGA E VINCENZO PALMENTIERI Capecelatro indaga tra i famigliari le tendenze, il carattere, gli indoli sentimenti, le virtù di Ludovico. Da piccolo ha dimostrato di essere ricco d’ingegno, allegro, intelligente, divertente, semplice, altruista, laborioso, fantasioso, positivo come buon napoletano, gli piaceva studiare ed imparare sempre cose nuove, la sua generosità verso gli amici si distingue tra i compagni e vi si appassiona tanto che non esita a trasmettere anche ai suoi fratellini quanto gli viene insegnato. Gli piaceva frequentare la parrocchia e parlare con i preti, ascoltava la Parola di Dio con assiduità, il Parroco di allora era Paolo Rossi morto in concetto di santità, perché tornando a casa spiegava a suoi fratelli il messaggio di Gesù. Quando usciva dalla chiesa giocava con i suoi coetanei alla corsa degli asini, si fa ben volere di tutti. Obbediente ai disegni del Padre, affezionato ai genitori, specialmente alla mamma, ricambia il loro affetto con l’aiuto nei servizi domestici. La sua natura è così sensibile che ogni qualvolta la vita contraddice un suo progetto reagisce con il silenzio e l’angoscia, diventando taciturno e preferendo la solitudine. La mamma Candida era una donna umile, pia e dedita alla casa. Non si fermava alla bellezza esteriore del figlio, ma sapeva entrare nel profondo de suo cuore. Era lei a manifestare al marito la sua vocazione, le piangeva il cuore a vedere suo figlio sprecato nel commercio del vino e soprattutto si preoccupava dell’innocenza della sua anima. Forse a lei si deve che il padre lo facesse studiare e lavorare come falegname per dimostrare di avere altrettante qualità per riuscire e guadagnarsi la sua stima. Vincenzo era un umile e onesto vinaio discretamente agiato, laborioso, autoritario, responsabile e preoccupato per i negozi. Difatti il padre lo vorrebbe come suo successore, stimolando abile nel commercio del vino poiché, secondo l’opinione del genitore, il suo pronto ingegno e la vivacità naturale lo avrebbero portato a grandi profitti. Entrambi miravano alla sua istruzione ma con fini diversi, il padre voleva farlo studiare perché diventasse un buon commerciate di vino, preoccupato per la dolcezza e la bontà del figlio; notava che lo studio lo stava ingentilendo tanto da non imprimergli un carattere risoluto e fermo, così decise di fargli iniziare il mestiere di falegname, a Napoli e questo fu, per Ludovico, un gran dolore. Oltre al fatto di dover lasciare la casa paterna, e soprattutto la sua amata madre che tanto lo amava, Arcangelo obbedì tranquillamente. Lì ci visse duramente e poveramente quasi tre anni. Lavorava tutto il giorno nella bottega, provava la fame, aveva un po’ di cibo dall’amico di suo padre. La bottega stessa dove lavorava di giorno, gli era camera per dormire la notte. La sua buona volontà ad imparare presto lo spinse ad apprendere subito il mestiere del falegname, tanto che dopo pochi mesi, meritò la mercede di 42 centesimi al giorno che poi consegnò alla mamma. Ludovico dimostrò di saper subito adeguarsi ad una condizione disagevole della vita. Il padre era soddisfatto e orgoglioso della riuscita del figlio e così dava sicurezza e stima a Ludovico. Ludovico racconta anni dopo, da sacerdote, di non ricordare più questa esperienza lavorativa con l’amarezza nel ricordo del suo primo lavoro con cui l’ha vissuta in quegli anni strappati al gioco. Al contrario, un giorno, mentre insegnava ad un orfanello ad usare la sega, ricordava con tenerezza la sua fanciullezza, quando anch e lui svolgeva quest’arte esercitata dal patriarca San Giuseppe. La mamma sognava il suo figlio sacerdote, che per quel tempo era un prestigio per la società e la Chiesa. Ma questo desiderio si compirà dopo la morte della mamma. Mentre Ludovico lavorava come falegname, sua madre si ammalò restando allettata e lui dovette assisterla fino alla morte, ricordando questo evento più tardi, affermando che “Il Signore mi ha benedetto con la sua misericordia perché ho assistito a mia mamma sul letto di morte.” Ludovico stesso racconta ad un sacerdote: “Oh mia madre! quando morì io l’amavo tanto, che stetti più giorni digiuno e prostrato a terra per piangerla.” La morte della madre fece emerger nel padre l’uomo capace di comprendere la sensibilità del figlio, abbandonò la sua tendenza autoritaria e divenne amico confidente di Arcangelo.

3.1 അവന്റെ മാതാപിതാക്കളുമായുള്ള ബന്ധം: കാൻഡിഡ സെംഗയും വിൻസെൻസോ പാൽമെൻറിയും കുടുംബത്തിൽ പ്രവണതകൾ, സ്വഭാവം, ഇൻഡോൾ വികാരങ്ങൾ, ലുഡോവിക്കോയുടെ ഗുണങ്ങൾ എന്നിവ കപെസെലാട്രോ അന്വേഷിക്കുന്നു. കുട്ടിക്കാലത്ത് അദ്ദേഹം ബുദ്ധിമാനും, സന്തോഷവാനും, ബുദ്ധിമാനും, രസകരവും, ലളിതവും, പരോപകാരവും, കഠിനാധ്വാനിയും, ഭാവനാത്മകനും, ഒരു നല്ല നെപ്പോളിയൻ എന്ന നിലയിൽ പോസിറ്റീവും ആണെന്ന് തെളിയിച്ചു, പഠിക്കാനും എല്ലായ്പ്പോഴും പുതിയ കാര്യങ്ങൾ പഠിക്കാനും ഇഷ്ടപ്പെട്ടു, സുഹൃത്തുക്കളോടുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ er ദാര്യം കൂട്ടാളികൾക്കിടയിൽ വേറിട്ടുനിൽക്കുന്നു. അവൻ വളരെയധികം വികാരാധീനനായിത്തീരുന്നു, തനിക്ക് പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന കാര്യങ്ങളും സഹോദരങ്ങളിലേക്ക് കൈമാറാൻ അവൻ മടിക്കുന്നില്ല. ഇടവകയിൽ പങ്കെടുക്കാനും പുരോഹിതന്മാരുമായി സംസാരിക്കാനും അദ്ദേഹം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു, ദൈവവചനം ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടു, അക്കാലത്തെ ഇടവക വികാരി പ ol ലോ റോസിയായിരുന്നു വിശുദ്ധി എന്ന സങ്കൽപ്പത്തിൽ മരിച്ചത്, കാരണം വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തിയ അദ്ദേഹം യേശുവിന്റെ സന്ദേശം സഹോദരന്മാരോട് വിശദീകരിച്ചു. പള്ളിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുപോകുമ്പോൾ അദ്ദേഹം കളിച്ചു കഴുത മൽസരത്തിൽ സഹപാഠികളോടൊപ്പം അവൻ എല്ലാവരേയും സ്നേഹിക്കുന്നു. പിതാവിന്റെ രൂപകൽപ്പനകളോട് അനുസരണമുള്ള, മാതാപിതാക്കളോട്, പ്രത്യേകിച്ച് അമ്മയോട് പ്രിയങ്കരനായ അദ്ദേഹം വീട്ടുജോലികളിലെ സഹായത്തോടെ അവരുടെ വാത്സല്യം നൽകുന്നു. അതിന്റെ സ്വഭാവം വളരെ സെൻ‌സിറ്റീവ് ആണ്, ജീവിതം അതിന്റെ ഒരു പദ്ധതിക്ക് വിരുദ്ധമാകുമ്പോഴെല്ലാം, അത് നിശബ്ദതയോടും വേദനയോടും പ്രതികരിക്കുകയും ശാന്തത നേടുകയും ഏകാന്തത ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. അമ്മ കാൻഡിഡ ഒരു എളിയ സ്ത്രീയായിരുന്നു, ഭക്തനും ഭക്തനുമായിരുന്നു.തന്റെ മകന്റെ ബാഹ്യ സൗന്ദര്യത്തിൽ അദ്ദേഹം നിന്നില്ല, പക്ഷേ അവന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് എങ്ങനെ പ്രവേശിക്കണമെന്ന് അവനറിയാമായിരുന്നു. ഭർത്താവിനോട് തന്റെ തൊഴിൽ പ്രകടിപ്പിച്ചത് അവളാണ്, വീഞ്ഞ് കച്ചവടത്തിൽ മകൻ പാഴായിപ്പോകുന്നത് കണ്ട് അവളുടെ ഹൃദയം കരഞ്ഞു, എല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി അവളുടെ ആത്മാവിന്റെ നിരപരാധിത്വത്തെക്കുറിച്ച് അവൾ വ്യാകുലപ്പെട്ടു. ഒരുപക്ഷേ, വിജയിക്കാനും അവന്റെ ബഹുമാനം നേടാനും അവന് ധാരാളം ഗുണങ്ങളുണ്ടെന്ന് തെളിയിക്കാൻ ഒരു തച്ചനായി പഠിക്കാനും ജോലിചെയ്യാനും അവളുടെ പിതാവ് കടപ്പെട്ടിരിക്കാം. വിൻസെൻസോ എളിയവനും സത്യസന്ധനുമായ ഒരു വിന്റ്‌നറായിരുന്നു, അദ്ദേഹം തികച്ചും ധനികനും കഠിനാധ്വാനിയും സ്വേച്ഛാധിപതിയും ഉത്തരവാദിത്തവും കടകളെക്കുറിച്ച് ശ്രദ്ധാലുവുമായിരുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ, പിതാവ് അദ്ദേഹത്തെ പിൻഗാമിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്നു, വൈൻ കച്ചവടത്തെ സമർത്ഥമായി ഉത്തേജിപ്പിക്കുന്നു, കാരണം മാതാപിതാക്കളുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, പെട്ടെന്നുള്ള വിവേകവും സ്വാഭാവിക ജീവിതവും അവനെ വലിയ ലാഭത്തിലേക്ക് നയിക്കുമായിരുന്നു. രണ്ടുപേരും തന്റെ വിദ്യാഭ്യാസം ലക്ഷ്യമാക്കി, എന്നാൽ വ്യത്യസ്ത ആവശ്യങ്ങൾക്കായി, പിതാവ് ഒരു നല്ല വൈൻ ഇടപാടുകാരനാകാൻ പഠിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു, മകന്റെ മാധുര്യത്തെയും നന്മയെയും കുറിച്ച് ആശങ്കാകുലനായിരുന്നു; നിശ്ചയദാർ and ്യവും ഉറച്ചതുമായ സ്വഭാവം നൽകാതിരിക്കാൻ സ്റ്റുഡിയോ അവനെ മയപ്പെടുത്തുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിച്ചു, അതിനാൽ നേപ്പിൾസിൽ തച്ചൻ ജോലി ആരംഭിക്കാൻ അദ്ദേഹം തീരുമാനിച്ചു, ഇത് ലുഡോവിക്കോയ്ക്ക് വലിയ വേദനയായിരുന്നു. തന്റെ പിതൃ ഭവനം ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവന്നതിനുപുറമെ, എല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി അവനെ വളരെയധികം സ്നേഹിച്ച തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അമ്മയെയും, പ്രധാനദൂതൻ നിശബ്ദമായി അനുസരിച്ചു. അവിടെ അദ്ദേഹം മൂന്നുവർഷത്തോളം കഠിനാധ്വാനത്തോടെയാണ് ജീവിച്ചത്.അയാൾ ദിവസം മുഴുവൻ കടയിൽ ജോലി ചെയ്തു, വിശപ്പ് തോന്നി, പിതാവിന്റെ സുഹൃത്തിൽ നിന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. പകൽ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന കട രാത്രിയിൽ ഉറങ്ങാനുള്ള മുറിയായിരുന്നു. നേരത്തേ പഠിക്കാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്നദ്ധത അദ്ദേഹത്തെ തച്ചൻ ജോലി ഉടൻ പഠിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു, ഏതാനും മാസങ്ങൾക്കുശേഷം, ഒരു ദിവസം 42 സെൻറ് പ്രതിഫലം അദ്ദേഹം അർഹിക്കുന്നു, അത് പിന്നീട് അമ്മയ്ക്ക് കൈമാറി. ജീവിതത്തിലെ അസുഖകരമായ അവസ്ഥയുമായി എങ്ങനെ പൊരുത്തപ്പെടാമെന്ന് തനിക്ക് ഉടൻ അറിയാമെന്ന് ലുഡോവിക്കോ കാണിച്ചു. മകന്റെ വിജയത്തിൽ പിതാവ് സംതൃപ്തനായിരുന്നു, അങ്ങനെ ലുഡോവിക്കോയ്ക്ക് സുരക്ഷയും ബഹുമാനവും നൽകി. വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം, ഒരു പുരോഹിതനെന്ന നിലയിൽ ലുഡോവിക്കോ പറയുന്നു, കളിയിൽ നിന്ന് കീറിപ്പോയ ആ വർഷങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം ജീവിച്ച ആദ്യത്തെ ജോലിയുടെ ഓർമ്മയിൽ കയ്പുള്ള ഈ ജോലി അനുഭവം ഇനി ഓർമിക്കുന്നില്ല. നേരെമറിച്ച്, ഒരു ദിവസം, ഒരു അനാഥയെ കണ്ടുപിടിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനിടയിൽ, അദ്ദേഹവും കുട്ടിക്കാലത്തെ ഓർമിച്ചു, അദ്ദേഹവും ഗോത്രപിതാവ് സെന്റ് ജോസഫ് പ്രയോഗിച്ച ഈ കല നിർവഹിച്ചപ്പോൾ. അക്കാലം സമൂഹത്തിനും സഭയ്ക്കും അഭിമാനമായിരുന്ന പുരോഹിതപുത്രനെ അമ്മ സ്വപ്നം കണ്ടു. എന്നാൽ ഈ ആഗ്രഹം അമ്മയുടെ മരണശേഷം നിറവേറ്റപ്പെടും.ലുഡോവിക്കോ ഒരു മരപ്പണിക്കാരനായി ജോലിചെയ്യുമ്പോൾ, അവന്റെ അമ്മ അസുഖം ബാധിച്ച് കിടപ്പിലായിരുന്നു, മരണം വരെ അയാൾക്ക് അവളെ സഹായിക്കേണ്ടിവന്നു, ഈ സംഭവം പിന്നീട് ഓർമിക്കുന്നു, "കർത്താവ് എന്നെ കരുണകൊണ്ട് അനുഗ്രഹിച്ചു, കാരണം ഞാൻ എന്റെ അമ്മയെ മരണക്കിടക്കയിൽ സഹായിച്ചു." ലുഡോവിക്കോ തന്നെ ഒരു പുരോഹിതനോട് പറയുന്നു: “ഓ എന്റെ അമ്മ! അവൾ മരിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ അവളെ വളരെയധികം സ്നേഹിച്ചു, അവളെ വിലപിക്കാൻ ഞാൻ കുറേ ദിവസം ഉപവസിക്കുകയും നിലത്തു പ്രണമിക്കുകയും ചെയ്തു. അമ്മയുടെ മരണം പിതാവിന്റെ മകന്റെ സംവേദനക്ഷമത മനസ്സിലാക്കാൻ പ്രാപ്തിയുള്ള പുരുഷനെ പുറത്തുകൊണ്ടുവന്നു, സ്വേച്ഛാധിപത്യ പ്രവണത ഉപേക്ഷിച്ച് പ്രധാനദൂതന്റെ വിശ്വസ്ത സുഹൃത്തായി.